Ons mam

door Jeroen Weyers

Gade gij ook met rozen langs de deuren?

Dat vroeg mijn moeder, ons mam, een paar weken voor de verkiezingen toen ik bij haar in Waalre op bezoek was.

Ja natuurlijk zei ik. Dat is hartstikke leuk om te doen en belangrijk nu.

Ik heb ze hier nooit aan de deur gehad. Ja, dan zal dit geen winwijk zijn.

Geen wat voor n wijk? Niks, laat maar.

Het gaat niet goed met de partij hè?

Nee mam, het gaat even niet zo best, daarom belangrijk alles op alles te zetten om toch veel stemmen te halen.

Ik weet het ook nog niet hoor wat ik ga stemmen.

Ik weet het ook nog niet wat ik ga stemmen???? WTF?

Dat laatste dacht ik uiteraard, want zo praat ik niet tegen mijn moeder.

Mijn moeder dus, ons mam. 81 jaar. Ze mag dus al 63 jaar stemmen en heeft altijd PvdA gestemd. En juist zij twijfelde voor het eerst in haar leven.

Juist zij, die mij in mijn opvoeding de waarden heeft bijgebracht die maakten dat ik lid werd van de PvdA: eerlijk delen, solidariteit, opkomen voor een ander, gelijkwaardigheid.

Ik kan me de gesprekken van vroeger thuis aan tafel nog herinneren. Het ging over gastarbeiders bij de Vlisco waar mijn vader werkte die daar het smerigste werk moesten doen, over de kruisraketten en de hongersnood in Ethiopië. Dat laatste weet ik omdat dat altijd de reactie was als ik zei dat ik iets niet lustte of snoep wilde “In Ethiopië zouden ze blij zijn dat.” Wellicht herkenbaar?

Mijn moeder dus die toen ik 20 was geloof ik en ik haar machtigde voor mij te stemmen weigerde om op GroenLinks te stemmen: Dan moette zelf maar gaan stemmen. Dat was de enige keer trouwens dat ik dat wilde. Ik weet niet of je dat in de partij nog mag zeggen, maar ik heb niet zoveel met GroenLinks. Ik woon in een dorp en heb dus een auto. En zoals u kunt zien eet ik liever een bitterbal dan een tofuburger.

Mijn moeder die als Ajax of het Nederlands elftal verloor en ik beteuterd keek zei: Ze eten er geen boterham minder om. Je zult begrijpen dat ze op een gegeven moment ze ook niet meer mee mocht kijken.

Mijn moeder die het ook altijd opnam voor de PvdA als ik kritisch was op bijvoorbeeld Kok, Netelenbos of Wallage.

Die trots op me was toen ik raadslid werd in Waalre en een paar jaar later zelfs wethouder in Den Bosch. En dat weet ik niet omdat ze dat tegen mij zei, maar omdat ze dat wel tegen het halve dorp heeft verteld.

Maar ze was en is bovenal een soort moreel kompas voor mij.

U kent ze wel. Uitdrukkingen als “ik moet mezelf in de spiegel kunnen kijken”, of “ik moet het mezelf wel uit kunnen leggen”. Nou ik moest het mijn moeder uit kunnen leggen.

En langzaam maar zeker moest ik dus de PvdA gaan verdedigen.

Waarom bezuinigen jullie op dat geld voor die arme landen?

Waarom kunnen kinderen van ouders die het niet breed hebben, gewoon gaan studeren?

Waarom is er een eigen risico, ik kan er toch niks aan doen dat ik oud word en wat vaker ziek ben?

Wat erg toch die kinderen die geen ontbijt krijgen, waarom doet de partij daar niks aan?

Ik had niet altijd een antwoord, althans geen kort, helder en begrijpelijk antwoord.

Ja ik kon die zondagsbrieven wel uitprinten voor haar of al die Facebookberichten met allerlei grafieken hoe goed het toch wel niet gaat met het land.

En het gaat natuurlijk ook beter met het land als geheel, en er zijn dankzij de PvdA veel goede dingen gebeurd.

Maar een kort antwoord dat de PvdA ervoor zorgt dat gewone mensen het goed krijgen, nee dat had ik niet.

Ik betrapte mezelf dat ik bijna ook zei dat we het beter moeten uitleggen. Maar dat voelt toch als tegen je moeder zeggen dat ze dom is.

En wie houd ik dan voor de gek. Ons mam of mezelf? Misschien is het ook niet uit te leggen dat er zo-veel kinderen in armoede leven in een rijk land als het onze. En moeten we ons, als samenleving, van links tot rechts kapot schamen.

En het klinkt misschien hard. Maar het is jammer dat Hugo Borst wel een demente moeder, maar geen arme kinderen heeft.

Ik weet het niet op wie ik ga stemmen, zei ze dus.

Natuurlijk niet op die Wilders? Verschrikkelijk vond ze hem, zoals hij mensen tegen elkaar opzet.

En in één adem noemde ze Henk Krol. Ze vond het zo erg dat een partij er alleen voor de ouderen is.

De VVD was voor het grote geld, diknekken noemde ze die altijd, en wij zijn maar gewone mensen dus dat kan niet. Ze snapte sowieso niet hoe de PvdA ooit heeft kunnen samenwerken met de VVD.

Ja toen met Paars was het anders, toen was het belangrijk dat het CDA een keer erbuiten werd gehouden en zaken als homohuwelijk, abortus en euthanasie werden geregeld. Mijn 81-jarige moeder is groot voorstander daarvan, ook van voltooid leven. Ik bepaal zelf wanneer het genoeg is!

Daarom heeft ze ook niks met alles wat christelijk is.

Pechtold vond ze niks aan, en die Klaver vond ze allemaal zo overdreven doen. Ze houdt er niet van als mensen zich zo op een voetstuk laten plaatsen en laten vereren.

De SP noemde ze niet eens.

En toen verkiezingsdag.

Een drama. Ik zat huilend op de bank te luisteren naar de speech van Lodewijk. De laatste keer dat ik voor de tv zat te huilen was toen Kluivert de winnende maakte voor Ajax in de Champions League Finale in 1995.

En nu? Wees maar niet bang, ik kom niet met een uitgebreide analyse. We hebben in onze partij gelukkig al heel veel oudgedienden die precies weten waar het mis ging. Over voltooid leven gesproken.

Wel hebben we hier in Den Bosch een mooie uitdrukking voor het behaalde resultaat: KUT

Natuurlijk moeten we analyseren, maar ik voel zelf veel meer dan ooit de drang om wat te doen. En ik ben niet de enige heb ik gemerkt. Fantastisch om te zien dat op de ledenraad, naast het typisch PvdA-procedureel gezeur, ook mensen opstonden die iets wilde doen. Tim van Lieshout, een Ossenaar die jongeren opriep. Wimar Bolhuis met een korte petitie KIESvoordetoekomst; veel nieuwe leden erbij.

Maar wat we ook bedenken, laten we vooral iets doen wat mensen helpt die ons nodig hebben.

Voor de kinderen die opgroeien in armoede en geen gelijke kansen hebben.

Voor 1 op de 5 huishoudens die financiële problemen hebben.

Voor, mijn stokpaardje, de 2,5 miljoen mensen die moeite hebben met lezen, schrijven, rekenen of digitaal niet mee kunnen.

Voor al die mensen die zijn gevlucht of leven in oorlog, armoede of andere ellende elders.

Voor de gelijkheid tussen mannen en vrouwen, hetero’s en homo’s, mensen met of zonder migratieachtergrond.

En met de gemeenteraadsverkiezingen op komst is er daarom ook helemaal geen tijd om bij de pakken neer te zitten, te navelstaren en allerlei interne discussies. Juist in de gemeenten zijn wij van waarde.

Want daar worden besluiten genomen over thuiszorg, passend onderwijs en armoedebestrijding.

Vanuit gemeenten kunnen we jongeren helpen die buiten de boot dreigen te vallen, bouwen we betaalbare woningen en zorgen we dat kinderen veilig kunnen opgroeien.

En dat kunnen wij. Onze idealen doen er toe en de campagne in Brabant heeft laten zien dat we kei veel goede mensen hebben.

We hebben een klap gekregen, maar we moeten door, we gaan door!

Vorig weekend was ik weer bij ons mam.

Was niet best he jongen?

Nee, het was niet best mam.

Ik heb toch maar weer PvdA gestemd hoor.

Goed zo!

Die hongersnood in Afrika, is dat niet verschrikkelijk voor al die mensen en kinderen daar?

Ja mam, dat is echt verschrikkelijk.

En ook daarom blijf ik me vol overtuiging inzetten voor onze idealen. En ga ik straks gewoon weer langs de deuren. Met een rode roos zal ik aanbellen en vol trots zeggen: Goedemorgen, mijn naam is Jeroen Weyers, ik ben van de PvdA.

Naschrift PvdA Den Bosch:

Wij zijn blij dat Jeroen als oud-raadslid en oud-wethouder een adviserende rol zal hebben bij de totstandkoming van ons verkiezingsprogramma.

Jeroen deed in mei 2016 ook mee aan de rubriek “vijf vragen”. Zijn antwoorden kunt u hier teruglezen.