Als we samen knokken voor cultuur dan lukt het wel

door Lisette van der Swaluw en Pieter Paul Slikker

Vandaag lukte het. Er komt 10 miljoen extra voor cultuur waardoor o.a. Brabantse gezelschappen als Matzer, Paul van Kemenade en Afslag Eindhoven door kunnen met hun prachtige werk.

Dat ging niet vanzelf. Na de jaren onder Halbe Zijlstra, waarin er een gure wind waaide door het land van kunst en cultuur, werd de weg omhoog de afgelopen jaren weer gevonden. Kunst en cultuur wordt weer gezien als een investering in de samenleving en niet alleen als kostenpost. Er wordt weer gekeken naar de waarde, en niet alleen naar de prijs.

Op Prinsjesdag kwam er wederom extra geld beschikbaar voor culturele instellingen, festivals, cultuuronderwijs en talentontwikkeling. Mooi nieuws. Maar bij de toebedeling door het Fonds voor de Podiumkunsten bleek er ook veel moois mogelijk de eindstreep niet te halen. Wel een positieve beoordeling, maar te weinig geld om alles te doen wat we koesteren. Pijnlijk. Hier in Den Bosch zagen we hoe dat er in hakte bij een bijzonder gezelschap als Matzer.

Dan is het zoeken naar een oplossing. En zoals wel vaker in de links-progressieve familie ging dat vorige week hopeloos mis. Terwijl meerdere partijen en de minister bereid waren om te zoeken naar een oplossing dienden de SP en D66 plots een motie in om extra geld uit te trekken zonder de financiële dekking –waar komt ’t geld vandaan- vooraf met de andere partijen gedeeld te hebben. Dan gebeurt er wat er meestal gebeurt met onbezonnen eenmansacties: ze stranden. Met een boel terechte frustratie bij de culturele sector als gevolg.

De afgelopen week is er gebeurd wat er moest gebeuren. Er is samen gezocht naar een oplossing. En die is gevonden. Prachtig nieuws, want juist in een tijd van toenemende spanningen in de samenleving is er behoefte aan kunst en cultuur. Voor de spiegel die ze ons voorhoudt, voor de ontmoeting die er mee gepaard gaat.

De afgelopen week vraagt ook om reflectie. Want juist als de intrinsieke waarde van kunst en cultuur bestreden wordt en draagvlak niet vanzelfsprekend is vraagt dat om bezinning van hen die de sector een warm hart toedragen. Als de links-progressieve beweging –partijen én culturele instellingen- zich eraan bezondigen om elkaar de maat te willen nemen, het eigen puntje te willen scoren, direct resultaat te eisen in een tijd waarin steun voor de sector geen makkie is – dan falen we. Als zoals vandaag PvdA, D66, SP, CDA, ChristenUnie en GroenLinks de handen ineen slaan –dan slagen we.

Vandaag vieren wij hier het goede nieuws, en de bescheiden bijdrage die wij daar met vele anderen aan konden leveren. Maar we bedenken ons eens te meer wat er de komende jaren nodig zal zijn: meer eensgezindheid, meer geduld en meer vertrouwen. Dan doen we niet alleen zoals vandaag een aantal  gezelschappen en instellingen recht, maar juist ook de gedachte die onze kunst en cultuur drijft. Ontmoeting, verwondering, ontwikkeling en bezinning.