Een raadzaal vol emotie – over onze veteranen

Een raadzaal vol emotie – over onze veteranen

Gisteren spraken de veteranen van VOC Ouwestomp de Bossche gemeenteraad toe. Een volle zaal met blauwe en bruin-groene baretten, een hele indrukwekkende verschijning. Zeker 50 mannen en vrouwen zaten op de tribune voor hun tweede thuis: het veteranenontmoetingscentrum.

Voorzitter Jeroen Stam sprak vol overgave over zijn stichting. Wie ze zijn, waar ze voor staan en, vooral, wat ze doen. Het is zo belangrijk dat wij als burgers van (ex)-militairen horen hoe het is, zodat we ons een voorstelling kunnen maken van het leven van de mannen en vrouwen die ons land dienden. Zodat we begrijpen waarom gedwongen verhuizen en ondergebracht worden in een wijkgebouw niet werkt voor veteranen, die een clubhuis nodig hebben waar de deur altijd open staat.

Niets schetste dat beter dan het verhaal van Ansje. Een vrouw zoals jij en ik, zou je denken als je haar tegenkomt. Niets is minder waar, want Ansje is veteraan, alleenstaande moeder en mantelzorger. Daarnaast heeft ze helaas ook PTSS overgehouden aan haar tijd bij Defensie.

Tijdens haar verhaal over haar angst, de onrust, het geen vertrouwen hebben in de mens, over het altijd op je hoede zijn, kon men in de raadszaal een speld horen vallen. Volstrekte stilte. Mensen zaten te overdenken. Hadden tranen in hun ogen. Toen Ansje met tranen in haar ogen vroeg: ‘En als ik dan weer bang ben, mag ik dan bij jou’, was de soms zo harde politiek geraakt tot in het diepst van het hart.

Opeens leek iedereen te snappen waarom een tweede thuis voor veteranen niet iets is wat twee dagdelen per week op afspraak te organiseren is. Want Ansje stond daar samen met haar ‘nuldelijner’, haar zorgmaatje, aan haar zijde. Soms kwamen er tranen, soms was er even een pauze, maar wat er ook gebeurde, haar maatje week niet van haar zijde. Kameraadschap, compassie, liefde. Er zijn. Altijd.
Na afloop complimenteerde ik haar, waarop op zij zegt: “Dit is mijn leven, het is de waarheid.”

Trots ben ik op de veteranen die er waren, dit is nog echt kameraadschap, dit vind je bijna nergens meer. En die kameraadschap verdient een plekje in onze stad.

Desirée Coense – Weber
Commissielid PvdA