Een diepe buiging voor de jonge mantelzorgers van Generatie Z

Gesproken column bij de kick off van de week van de jonge mantelzorger

Afgelopen vrijdag liep twitterend Nederland weer eens lekker leeg op Generatie Z. U weet wel, de generatie die in 1995 met een aan rechterhand verkleefde smartphone ter wereld is gekomen, die meer online leeft dan in de echte wereld en daarom liever als een dweil op de bank hangt dan iets nuttigs uit te voeren. Dit althans in de ogen van de gemiddelde babyboomer, generatie x-er of millenial zoals ik.

De steen des aanstoots van de gallende stem des volks op twitter was deze vrijdag Merlijn. De 19-jarige zoon van Isa Hoes. Deze lamlendige mooiboy had in een aantal vlogs uit de doeken gedaan hoe hij al een jaartje of drie aan het ‘tussenjaren’ is. Uitslapen tot een uurtje of een, de middag verkwanselen met gamen, beetje blowen op kosten van moeders, en ’s avonds chillen met vrienden. 1000 dagen chillen, blowen en repeaten: de enige onderbreking was een vier maanden durende retraite naar New York die zijn moeder ‘m cadeau had gedaan om zichzelf te vinden. Was ook #heelzwaar.

Het commentaar op Twitter was al vanouds lekker voorspelbaar. Speciaal voor de verwende snotneus Merlijn moest de dienstplicht maar weer snel ingevoerd worden. Met barse stem over de stormbaan commanderen tot het luie zweet in zijn kistjes stond, dat zou ‘m leren. Generatie Z kwam er weer eens lekker vanaf zo op de nationale televisie.

Mijn wens vandaag, aan het begin van de Week van de Jonge Mantelzorger, is dat Jeroen Pauw deze week ook de andere kant van Generatie Z zien. De kant die hier vanavond vertegenwoordigd is. Niet de Generatie Z, maar de Generatie Zorg.

Jongeren die soms letterlijk vanaf de wieg voor broertjes en zusjes, vaders of moeders moeten zorgen. Jongeren die niet gezien worden door de het leger aan zorg- en welzijnswerkers die voor pa of ma komen – want die is tenslotte ziek, alcoholverslaafd, agressief, depressief, verstandelijk beperkt of een combinatie daarvan.

Jongeren die stilvallen bij chillende leeftijdsgenoten omdat ze in een volstrekt andere wereld leven. Jongeren die op school soms in slaap vallen, het huiswerk niet bij kunnen benen en niet eruit kunnen halen wat er in zit. Jongeren die eigenlijk nooit een dagje jong kunnen zijn -die door het noodlot gedwongen volwassen moeten zijn op het moment dat je het recht hebt om te puberen- en voor wie een jaartje of drie ‘tussenjaren’ een volstrekt onbereikbaar ander leven is

In een wereld waar langer thuis wonen en de participatiesamenleving gepredikt worden voelen zij de toenemende druk van zorgtaken én zorgen op hun jonge schouders terecht komen. Zij zijn het die de steun van de samenleving verdienen. En het is dan ook dat ik vandaag als politicus heel nederig niets anders te bieden heb dan een luisterend oor en een helpende hand. En een loftrompet voor een initiatief als Vanzelfsprekend!?. Omdat vereniging, herkenning en erkenning van jongeren die zich vaak niet eens bewust waren dat ze mantelzorgers zijn aan de basis staan van verandering. Van meer begrip, meer ondersteuning en simpelweg meer gezien worden.

De jonge mantelzorgers van Generatie Z verdienen een diepe buiging. Want nee, jullie zijn nìet vanzelfsprekend.