Over dobbernegers en de wereld buiten de Bossche stadsmuren….

Bij de bevrijding van Den Bosch sneuvelden 146 soldaten van de Welsh Division. Jongens van overzee stierven in een land dat niet het hunne was, voor het herwinnen van vrijheid die henzelf -ware het nipt- niet afgenomen was. In de jaren voorafgaand had het Koninkrijk waarvoor ze streden een massale stroom aan vluchtelingen opgenomen. Engelandvaarders, vrije Fransen, aan de dood ontsnapte Joden en onze Koninklijke familie. Dat terwijl Londen de Duitse bommenwerpers trotseerde, de mannen vochten aan het front en de vrouwen dienden in de fabrieken van de oorlogsindustrie.

Het is een inspanning die van huidige generaties Europeanen, Nederlanders en Bosschenaren gelukkig  niet gevraagd hoeft te worden. Maar schatplichtig aan de wereld om ons heen blijven we. Ook als dictatuur, vervolging, volkerenmoord en onderdrukking zich naar een andere plek op onze wereld hebben verplaatst. Naar een plek buiten onze stadsmuren.

“Dobbernegers” worden ze op het immer weldenkende internet wel genoemd – de huidige generatie vervolgden, onderdrukten en ontheemden. Asociale gelukszoekers die het verzuipen verdienen leerde ik recent.  Volgens de betreffende schrijver zijn het immers “lui die familie en vrienden achtergelaten hebben in de puinhoop die ze zelf kunnen ontvluchten omdat ze spaargeld hebben”. En dus verdienen ze medelijden noch mededogen.

Als ze dat mededogen wel verdienen – dan in ieder geval niet in onze achtertuin- zo dacht de Bossche Volkspartij. Den Bosch moet niet langer meewerken aan een centrum om vluchtelingen op te vangen. Waarom niet? Omdat “er geen einde aan de vluchtelingenstroom lijkt te komen” en “omdat er onder de vluchtelingen veel gelukszoekers zitten die een vliegticket boeken naar Turkije om vervolgens een halfuurtje op een boot te zitten richting Griekenland”.

Hoe groter de ellende, hoe dieper de kop in het zand. Het is een cynische vorm van werkelijkheidsontkenning…

Helaas heeft Nol Roos wel gelijk dat aan de stroom vluchtelingen inderdaad geen einde lijkt te komen. Meer dan 12 miljoen mensen zijn op de vlucht. In tegenstelling tot wat velen denken vluchten de meesten niet naar Europa. Negentig procent van de vluchtelingen wordt in de regio zelf opgevangen. Ter illustratie: in het straatarme Libanon dat 4,5 miljoen inwoners telt vangt men 1,2 miljoen Syriërs op. In heel Europa met 500 miljoen inwoners zijn dat er 300.000.

In Bossche termen: we vangen met een nieuwe opvanglocatie nog geen half procent van ons inwonersaantal op. Op een afgezonderde locatie buiten onze welvarende stad. Niet in een overvolle gebombardeerde stad waarvan de zonen elders hoeven te vechten.

En gelukszoekers? Van de vluchtelingen die vorig jaar in Nederland asiel aanvroegen kwam zestig procent uit Syrië en Eritrea. Bepaald geen gelukszoekers“die een vliegticket boeken naar Turkije om vervolgens een halfuurtje op een boot te zitten richting Griekenland”.  Politiek vluchtelingen die een zekere dood tegemoet zagen. Inwoners van in as gelegde steden. Minderjarige meiden die soms dagelijks viermaal verkracht werden.

Dat de wereld buiten onze Bossche stadmuren zeventig jaar na dato onveiliger is dan die daarbinnen, dat is een feit. Maar nu we niet de vrijheid binnenhalen maar ontheemden aankloppen voor een plek – trekken wij dan de brug omhoog?

Het zou een schande zijn.