De kracht van Fred

Door een brede portefeuille is mijn week vaak zeer uiteenlopend. Dat gaat van collegevergadering tot opening expositie; van lokaal overleg met corporaties en huurders over woonlasten tot regionaal overleg over jeugdzorg; van gesprekken met ambtenaren over wijkgerichtwerken tot bezoeken aan diezelfde wijken.Tijdens zo’n week ontmoet ik regelmatig bijzondere mensen. Mensen met een verhaal wat je lang bij blijft. Fred was zo’n man met een indrukwekkend levensverhaal. Fred ontmoette ik in het Ismeshuis. Een huis opgezet door ex-verslaafden, voor ex-verslaafden. Waar ze samen hun gevoelens kunnen delen, waar vrijwilligers en ook professionals workshops geven, en waar partners van ex-verslaafden terecht kunnen.
Fred vertelde dat hij 25 jaar verslaafd was geweest. Tussentijds had hij met wisselend succes een paar keer proberen af te kicken, maar steeds viel hij terug in zijn oude gedrag. “Als je een spuit in je arm hebt is er hulp genoeg, maar zodra de spuit eruit is sta je er alleen voor”, zo verwoordde Fred ook direct het probleem van de verslavingszorg. Dit was tevens de aanleiding, voor eveneens ex-verslaafde Huub, om een plek voor ex-verslaafden te starten. Om hen een plek te geven ná hun verslaving.
Zij, die tijdens hun verslaving door de maatschappij zijn uitgekotst. Hoe vaak hoor je niet dat het hun eigen schuld is dat ze in de problemen zijn gekomen? Dat het slappelingen zijn die niet van de drank of drugs af kunnen blijven? Leugenaars en dieven, de losers van onze samenleving?
Gelukkig kwam er bij Fred een omslag. Nadat hij zichzelf bijna met een vrachtwagen (bewust) had doodgereden, besloot hij met steun van zijn zus dat het nu echt moest gebeuren. Hij kickte af en is nu bijna een jaar clean. Hij helpt als vrijwilliger mee in het Ismeshuis, geeft adviezen en tips, schildert en geeft zichzelf bloot zodat anderen lering kunnen trekken uit zijn levensverhaal. “Alles, alles heb ik gedaan om te kunnen gebruiken”, vertelde Fred me. “Liegen, stelen, inbreken, geweldsmisdrijven en mezelf prostitueren, alles om geld te verdienen om in mijn verslaving te voorzien”. Fred was heel open, heeft zijn verhaal ook verteld in een weekblad en deze openheid kenmerkt de ongelooflijke kracht die Fred heeft.
Hij is uit het dal geklommen, is sterker dan ooit en helpt nu anderen. Zijn verhaal, maar ook de verhalen van andere ex-verslaafden die aanwezig waren hebben diepe indruk gemaakt. Maar ook het verhaal van de vrouw van Huub. Die haar man achteruit zag gaan, zwaar verslaafd, van de ene naar de andere kliniek en een omgeving die haar misprijzend aankeek en niet begreep waarom ze loser Huub nog steunde. “Omdat ik weet hoe Huub werkelijk is, en die Huub wilde ik terug”, vertelde ze me.
Goed dus dat het Ismeshuis er is en dat de verhalen verteld worden om ons blijvend te wijzen op belang van zorg en nazorg voor mensen die het nodig hebben. Om ons te laten zien dat elk mens, hoe verschrikkelijk zijn of haar situatie ook is, er toe doet. En dat we dus nooit, maar dan ook nooit mensen mogen uitsluiten.

Jeroen Weyers
wethouder